«Ο Μεγάλος Ασθενής» και η αναγκαιότητα «βαθιάς κατάδυσης»
Προς μια νέα θεώρηση και αρχιτεκτονική του Ελληνικού δημόσιου τομέα:
Το Ελληνικό Σύνταγμα δεν περιέχει ευθεία αναφορά σε ορισμό του Δημόσιου Τομέα. Αφήνει την οριοθέτηση του «ευρύτερου δημόσιου τομέα» σε διατάξεις του, όπως των Άρθρων 103 §§ 7 και 8, 106, 5Α για το δικαίωμα στην πληροφόρηση, 101 έως 102.
Ο Έλληνας ιστορικός νομοθέτης, δεν ανταποκρίθηκε στη συνταγματική πυξίδα που του δόθηκε. Επιχειρεί, χωρίς επιτυχία από το 1982 να τον οριοθετήσει με κορύφωση στην περίοδο της οικονομικής κρίσης. Τότε όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις ενέταξαν δικαίως και αδίκως κάθε φορέα έστω και αδύναμα συνδεόμενο με το δημόσιο στην έννοια του με αναρίθμητες, κυρίως δημοσιονομικής φύσεως, διατάξεις.
Η συμπεριφορά του Έλληνα ιστορικού νομοθέτη και η παθογένεια που δημιουργεί είναι διττής φύσης.
Πρώτον, αφορά αυτές καθ’ αυτές τις παρεμβάσεις τους για τον ορισμό της έννοιας του δημόσιου τομέα και
Δεύτερο, τις παρεμβάσεις τους επαναλαμβάνει σε άπειρα νομοθετήματα, παραπέμποντας για την εφαρμογή τους στην έννοια του δημόσιου τομέα για μύριους όσους λόγους, εφαρμογής, εξαίρεσης, διευκρινίσεων σε μια έννοια που ουδέποτε όρισε πλήρως και ενιαία.
Για να πνεύσει άνεμος καινοτομίας στο δημόσιο τομέα, δεν αρκούν οι πομπώδεις κατά διαστήματα διακηρύξεις για τον εκσυγχρονισμό του και πυροτεχνηματικές πρωτοβουλίες.
Μεγαλόσχημες ανακοινώσεις από χείλη αρμοδίων και αναρμοδίων για την αξιοποίηση της τεχνητής νοημοσύνης , όταν ακόμη η χώρα μας βρίσκεται περίπου στην εποχή του χαλκού. Μοιάζει σαν να προβληματιζόμαστε πως να βάλουμε μια υπερσύγχρονη μηχανή σε ζωήλατα οχήματα.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται, ότι ενώ η ταξινόμηση των θεσμικών μονάδων σύμφωνα με τη ΣΛΕΕ και τους δημοσιονομικούς κανονισμούς γίνεται με σύνθετο τρόπο και κριτήρια που προφανώς απαιτούν βαθύτερη εξέταση. Η στάση του Έλληνα ιστορικού νομοθέτη χαρακτηρίζεται από ρηχή επιλογή, ορισμένων «εύκολων» κριτηρίων, όπως π.χ του ελέγχου αν ένα ΝΠΙΔ, πρέπει να ταξινομηθεί ή όχι στο δημόσιο τομέα.
Αρκεί μια αναζήτηση και μόνο των αναφορών στο πιο πρόσφατο νομοθέτημα για τον επιτελικό κράτος, το Ν 4622. Μία παραπέμπει στο δεινόσαυρο, τον 1892/1990 και άλλες 52 σε τεράστιο αριθμό νομοθετημάτων, πρωτευόντων και δευτερευόντων, επιβεβαιώνοντας, την ανίατη ίσως -χωρίς τη λήψη ριζοσπαστικών μέτρων – κατάσταση του Μεγάλου Ασθενή.
Post a comment